A przecież dopiero przyleciały...

Wczoraj z zachwytem patrzyłam, jak pierwszy tej wiosny bocian kołuje nad moim domem. Wczoraj przyglądałam się z radością pierwszym pąkom pracowicie przebijającym się przez zmarzniętą ziemię. Jak to się stało, że dzisiaj ptaki z mojego ogrodu zaczynają myśleć o nowej podróży? Dlaczego liście wiciokrzewu zaczerwieniły się ze wstydu, że już musimy się rozstać?

Mam wrażenie, że ktoś, gdzieś, skrycie majstruje przy wielkim zegarze naszego życia i niepostrzeżenie podkręca niebieską sprężynę tak, że sekundy, minuty, a w końcu całe tygodnie nabierają szalonego tempa. Powitania błyskawicznie zamieniają się w pożegnania. Nasze dzieci po raz pierwszy z przejęciem dźwigające swoje szkolne tornistry nagle wręczają nam świadectwo maturalne. I już po chwili dociskamy kolanem ich walizkę martwiąc się, czy tam, dokąd idą, ktoś przytuli w trudnych chwilach.

Szkoda mijającego lata, gwarnych dni, ciepłych wieczorów, wilgotnej trawy o poranku, truskawek i malin. Żal wędrówek plażą i wypraw kajakiem. Nie chce się wyciągać z szafy zapomnianych swetrów.

Ale jesień też ma swoje uroki. Długie cienie, zapach grzybów i palonych liści, dłuższe wieczory kuszące herbatą i książką.

Wszystko ma swój czas, choć trudno się z tym pogodzić. Jesień nie powinna udawać lata, a zima jesieni. Trzeba pożegnać odlatujące ptaki z nadzieją, że wrócą.

Bo przecież jutro znowu zobaczę pierwszego bociana kołującego nad moim domem.